Pocztówki z Wilna
Published on
Story by
jorden van der ven
Translation by:
Ewelina BolisęgaW krajobrazie Wilna dominują świątynie rozsiane po całym mieście. Stanowią bogate dziedzictwo licznych religii, które współistniały tu przez setki lat.
Obraz Matki Boskiej Ostrobramskiej jest jednym z najbardziej czczonych nie tylko na Litwie, ale również w Polsce, na Białorusi i w Rosji. Zarówno katolicy, jak i prawosławni przychodzą tu się modlić. A ponieważ wierzy się, że obraz ma cudowne właściwości, odgrywa on również rolę kulturalnego i politycznego symbolu dla wielu Litwinów.
Każdy skrawek ściany kaplicy pokrywają wota w kształcie serca z krzyżem ofiarowane przez pielgrzymów.
Obraz Matki Boskiej Miłosiernej zasłonięty został złotą sukienką, wykonaną w XVII w. przez nieznanego złotnika.
Sama kaplica jest raczej niewielka, ale przez cały czas wypełniają ją wierni ze wszystkich stron świata. Intensywność modlitwy niesamowicie odzwierciedla obraz.
Przed drugą wojną światową Wilno było znane jako Yerushalayim De Lita (Litewska Jerozolima).
Żydzi stanowili około 40% ludności miasta - było to więc centrum studiów nad Torą porównywalne tylko z samą Jerozolimą, z ponad 100 synagogami. Po wojnie pozostała z nich zaledwie jedna.
Hebrajski napis głosi, że Dom modlitwy jest świętym miejscem dla wszystkich ludzi.
W cerkwi Ducha Świętego największe wrażenie wywierają jaskrawe kolory w całej świątyni.
Duchowny pilnuje kościoła.
W dzisiejszym Wilnie najsilniejszą religią jest katolicyzm. Choć nie jest to oczywiste, kiedy się spojrzy na kościoły, wyraźnie pokazują to wierni. To kościół Św. Mikołaja, którego wnętrze budzi ciepłe uczucia. Kontrast pomiędzy wiarą widzianą w ludziach i stanem budynków jest oczywisty i pięknie ilustrują go rysunki Jezusa wykonane przez dzieci.
(Photo: Jorden Van der Ven)
Mówi się, że Litwa jest również bardzo przesądnym krajem, pełnym ciekawych zwyczajów. Jeden z najbardziej czarujących odkryłem spacerując wzdłuż mostów w dzielnicy Zarzecze. Zgodnie z tradycją, w dniu ślubu nowożeńcy zapinają na moście kłódkę, jako znak ich połączenia, a jedyny klucz wyrzucają do rzeki.
Story by
Translated from Picturing faith in Vilnius