Z Nowego Jorku ogarniętego huraganem, do Tel Awiwu pod ostrzałem

Published on November 16, 2012

Społeczeństwo

Bomby spadły na Tel Awiw po raz pierwszy od wojny w Zatoce Perskiej, a rakiety zostały wystrzelone w kierunku Jerozolimy po raz pierwszy od 1970 r.

Trzy tygodnie temu pierwszy raz w życiu pojechałam do Nowego Jorku. Po wylądowaniu usłyszałam komunikat, że zbliżająca się burza będzie bardziej niebezpieczna niż wcześniej przypuszczano. Oglądając wiadomości w wynajętym mieszkaniu na Brooklinie, zdałam sobie sprawę, że pozostanie w Nowym Jorku nie jest najlepszym pomysłem. Szalona pięciogodzinna ucieczka w kierunku Maine, z huraganem Sandy depczącym nam po piętach i drogami zamykanymi zaraz po naszym przejeździe, wywróciła wszystkie moje plany do góry nogami. Z myślą, że najgorsze już za nami, wróciłam tydzień później do Nowego Jorku, żeby poznać miasto. Zwiedzałam muzea, obejrzałam wybory prezydenckie w barze społeczności LGBT na Christopher Street (Greenwich Village) i robiłam zdjęcia cudownej nowojorskiej jesieni, a wszystko to w błogiej nieświadomości tego, co czeka na mnie w Izraelu.

Kiedy zamieściłam na Facebooku ostatni wpis z Nowego Jorku, informując moich znajomych o powrocie, ktoś odpisał: ''Radziłbym Ci tam zostać. Tutaj pewnie od razu będziesz musiała uciekać do schronu”. Pomyślałam, że sobie żartuje i nawet śmiałam się z tego razem z haitańskim taksówkarzem, który wiózł mnie na lotnisko. Lądowanie w Tel Awiwie odbyło się zupełnie normalnie, nic niezwykłego. Wróciłam do domu, rozpakowałam walizki, powiesiłam nowe sukienki w szafie i zabrałam się do jedzenia kolacji. Wtedy nagle usłyszałam alarm. Całkowicie przyzwyczajona do ewakuacji, zostałam w domu i zaczęłam przeglądać wiadomości w Internecie, żeby się upewnić: Izrael zabił lidera Hamasu. Według Gershona Baskina, izraelskiego pacyfisty, który udzielił wywiadu dziennikowi ''Haaretz”, zamach na Ahmeda Jabari został przeprowadzony teraz, w okresie kiedy trwają negocjacje w sprawie stałego układu pokojowego pomiędzy Izraelem a Palestyną.

Z mojego mieszkania w dzielnicy mieszkaniowej Neve Eliezer, w południowo-wschodniej części miasta, można od czasu do czasu usłyszeć spadające bomby. W telewizji nigdy nie kończącą się propagandą, próbująca usprawiedliwić wojnę, która po raz kolejny wybucha tuż przed wyborami (przesuniętymi z października 2012 r. na przyszły styczeń). Po wielokrotnym pakowaniu i rozpakowywaniu walizek w ciągu ostatnich trzech tygodni, tym razem pakuję się w sposób, jakiego zawsze najbardziej się obawiałam – pakowanie w przypadku alarmu. Każdy, nawet najmniej istotny dokument, musi znaleźć się w walizce – paszport, dowód osobisty, akt urodzenia, dyplom ukończenia studiów. Kika ciepłych swetrów. Suchy prowiant. Woda. Lekarstwa. Po tym wszystkim, czas na najtrudniejszą decyzję: ''Jaki przedmiot jest dla mnie najcenniejszy?”. Przez głowę natychmiast przelatują mi: gitara, książki Neila Gaimana z autografem autora, pamiątki z wcześniejszych związków. Podchodzę do skrzynki z biżuterią. Najlepszym sposobem na stwierdzenie, który z naszyjników jest moim ulubionym, jest wybranie tego, który założę chowając się przed bombardowaniem. Są tylko dwie rzeczy, które najbardziej chciałabym ocalić – laptop i aparat, bez których nie mogę pracować.

Wciągam na siebie jeansy i ukochaną koszulkę. Na razie jednak jeszcze nie schodzę do schronu. Może to mój optymizm, a może szaleństwo, ale nawet kiedy bomby spadają wokół mnie, wolę zostać tam, gdzie jest dostęp do Internetu i pracować. Jednak kiedy już po mnie przyjdą, będę gotowa. Mam przecież mój fioletowy naszyjnik.

Fot.: (cc) [ changó ]/ Riccardo Romano/ flickr/ riccardo-romano.com

Translated from Swapping Hurricane Sandy in New York for Tel Aviv's bombs