Witamy w Buriacji - Rosji zapomnianej
Published on
Story by
jef bonifacino
Translation by:
Karolina karocaraW przeddzień wyborów prezydenckich i prawdopodobnej reelekcji Władimira Putina, Jef Bonifacio zainteresował się Buriacją i tym, co sie zmieniło w tym regionie pozostawionym samemu sobie w ciągu 13 lat mandatu partii Zjednoczona Rosja. Buriacja jest jedną z 53 republik autonomicznych wchodzących w skład Federacji Rosyjskiej; graniczy z Chinami i Mongolią. Irkuck i Ułan Ude, miasta, w których kultura rosyjska krzyżuje się z azjatycką, mogą być uznane za stolice azjatyckiej Rosji. Niemniej jednak, około 80% budżetu rosyjskiego jest przeznaczanego dla Moskwy i Sankt Petersburga. Na resztę kraju zostaje 20%. Pieszo, autostopem, pociągiem, autobusem- Jef wiele razy podróżował przez Syberię i przez Rosję. Przejechał trzy tysiące kilometrów aby poznać warunki życia, kulturę i religię (szamanizm na pólnocnym zachodzie i buddyzm na południowym wschodzie) buriackich Rosjan, którzy wiedzą z góry, że niezależnie od wyników wyborów bedą mogli liczyć tylko na siebie.
Jedna z irkuckich linii tramwajowych. Tutaj nie mówi się „droga” tylko „kierunek”. Sprzeniewierzanie i tak nie wystarczajacych na naprawy dróg funduszy wyjasnia ich obecny stan.
(Fot.: © Jef Bonifacino)
Młoda mama buriacka z dzieckiem w ekspresie transsyberyjskim. Podróż z Moskwy do Irkucka (w trzeciej klasie i bez prysznica) wzdłuż brzegu jeziora Bajkał zajmie im pięć dni.
(Fot.: © Jef Bonifacino)
Wołodia i jego źrebak, który przyszedł na świat na starym, nieremontowanym od pięćdziesięciu lat hipodromie w Irkucku.
(Fot.: © Jef Bonifacino)
Życie jest ciężkie, szanse na zatrudnienie słabe, ale alkohol i papierosy są powszechnie dostępnym lekarstwem dla wszystkich zmagających się z trudnościami życia.
(Fot,: © Jef Bonifacino)
Novo Lenino w okolicach Irkucka. Najmłodszy aktor trupy Amarsen, która przedstawia epopeję o Geyserze, mitycznym bohaterze buriackim, symbolu odnalezionej tożsamości.
(Fot.: © Jef Bonifacino)
Główny plac miasta Ułan-Ude, wiecznie w remoncie.
(Fot.: © Jef Bonifacino)
Swietłana i Anatoli Baskakow - dyrektor rosyjskiego teatru w Ułan-Ude. Z braku dofinansowania ze źródeł publicznych, wraz z aktorami zbudowali teatr własnymi rękami.
(Fot.: © Jef Bonifacino)
Agińsk koło Ułan-Ude. Sayana, tancerz tańca współczesnego. Zarówno taniec, jak i kostiumy są inspirowane kulturą buriacką, ale on potrafi się od niej oderwać i tworzyć nowe formy, którymi próbuje zainteresować miedzynarodową publiczność.
(Fot.: © Jef Bonifacino)
Młodzież w klubie Kjachta - jednym z niewielu miejsc w którym można pobawić się wieczorem, nawet jeśli za oświetlenie służą gołe żarówk.
(Fot.: © Jef Bonifacino)
Buriacki weteran Armii Czerwonej na koncercie z okazji 180-tej rocznicy datsanu (klasztoru buddyjskiego) w Guneï, zniszczonego przez wojska sowieckie w latach czterdziestych. Mimo cieżkiego życia, wielu Buriatów charakteryzuje tęsknota za epoką sowiecką.
(Fot.: © Jef Bonifacino)
Wyścig jeźdźców na stepie. Jazda konna to jeden z trzech tradycyjnych sportów buriackich, obok zapasów i łucznictwa. Koń jest symbolem pokory i pozostaje największym bogactwem Buriata. Zwycięzca odjedzie z jednym lub dwoma baranami jako trofeum.
(Fot.: © Jef Bonifacino)
Igor jest malarzem. Czasem wystawia swoje obrazy w korytarzach banków, lecz ciągle mieszka w malutkiej daczy pod Irkuckiem. Życie ze sztuki w Buriacji jest niemożliwe.
(Fot.: © Jef Bonifacino)
Liuba wraz z ojcem Igorem w Irkucku. Woda znajduje się poza domem. Liuba jest niema, ale szukanie lekarzy, którzy postawiliby diagnozę jej choroby kosztuje zbyt drogo.
(Fot.: © Jef Bonifacino)
Zapaśnicy w Guneï. Dyscyplinę tę, która stała się sportem narodowym, udało się zachować mimo komunizmu wykorzeniającego lokalne obyczaje. Jest ona obecnie uprawiana również na sposób tradycyjny, wraz z symboliką związku między niebem i ziemią.
(Fot.: © Jef Bonifacino)
Lama. Alkhanaï. Istnieje wiele różnych sposobów noszenia buddyjskiej togi, podobnie jak istnieje wiele odmian buddyzmu (tybetański, mongolski, buriacki...). Na Syberii buddyzm stał się drugim oficjalnym wyznaniem. W tle - pies stróż maleńkiego ZOO, które daje schronienie dwóm czarnym lisom i niedźwiedziowi, i którego nikt nie zwiedza.
(Fot.: © Jef Bonifacino)
Babcia w Ust-Ordyński koło Irkucka. Ogródek warzywny i dojna krowa stanowią jej jedyne środki do życia.
(Fot.: © Jef Bonifacino)
Fot.: © Jef Bonifacino
Szaman Valentin w mieście Buguldeika. Buriackie przebranie za orła i buddyjski różaniec świadczą o sykretyzmie, który powstał podczas wieków współistnienia tych dwóch religii. Valentin dużo pracuje. Oprócz pracy szamana prowadzi warsztaty inicjacji szamańskich na wyspie Olkon pośrodku jeziora Bajkał.
(Fot.: © Jef Bonifacino)
Sasza w czapce policyjnej i z brelokiem buddyjskim na szyji. Jego rodzice porzucili półkoczowniczy tryb życia i tradycyjna jurtę na długo przed jego urodzeniem. Dzisiaj ciężko pracuje na utrzymanie jako policjant w pociągach. Mieszka w Irkucku.
(Fot.: © Jef Bonifacino)
(Fot.: © Jef Bonifacino)
Mało Gołustnoje koło Irkucka. Babcia z plemienia Evenks i jej wnuczka. W 1938 roku, podczas sowieckich represji skierowanych przeciwko szamanom, wielu członków tego plemienia schroniło się na południu.
(Fot.: © Jef Bonifacino)
Ceremonia ku czci wzniesienia datsanu w Archanie. Na południu od jeziora Bajkał od czternastego wieku wyznawany jest buddyzm. Podobnie jak szamanizm, został on zabroniony przez komunistów w 1930 roku i ponownie dozwolony pod koniec ich panowania. W dzisiejszych czasach, kiedy indywidualizm rozprzestrzenia się, zarówno tutaj jak i w innych zakątkach, buddyzm jest coraz częściej praktykowaną religią (jako norma społeczna).
(Fot.: © Jef Bonifacino)
Sasza, aktor najbardziej orientalnego teatru rosyjskiego w Ułan Ude. Mimo profesjonalizmu dobrze wie, że może liczyć jedynie na minimalna pensję więc dorabia - podobnie jak pozostali aktorzy - pracami dorywczymi.
(Fot.: © Jef Bonifacino)
Handlarka na bazarze w Irkucku. Od dwudziestu lat nic się tak naprawdę nie zmieniło.
(Fot.: © Jef Bonifacino)
Wyspa Olkhon na jeziorze Bajkał. Najpierw zamknięto szkołę w 1984 roku, następnie inne instytucje. Dziś wyspa jest właściwie pozostawiona sama sobie. Za to można na niej spotkać konie, które powróciły do dzikiego stylu życia.
(Fot.: © Jef Bonifacino)
Story by
Translated from La vita quotidiana in Buriazia, negli scatti di Jef Bonifacino