Trybunał Europejski: „Nie będzie odmów w sprawie przyjęcia imigrantów”

Published on March 21, 2012

Polityka

Zdarzenie zostało udokumentowane przez włoskiego fotografa, który był na pokładzie jednostki straży celnej z Bovienzo. Zdjęcia zostały następnie opublikowane w gazecie Paris Match.

Wszystkie reflektory zostały nakierowane na emblematyczny przypadek „Hirsi & Others vs. Italia”, w sprawie którego Wielka Izba Europejskiego Trybunału Praw Człowieka wypowiedziała się 23 lutego 2012 roku. Chodzi tu o operacje, w które zaangażowane były włoskie jednostki morskie od maja 2009 roku. W efekcie dziłań tychże jednostek, do Włoch nie zostali przyjęci imigranci, którzy zostali namierzeni na „głębokim morzu” i sklasyfikowani jako imigranci „nielegalni”. Łodzie pełne ,matek z dziećmi zostały odesłane do portów, z których wyruszyły. Wszystko to przy jednoczesnym ignorowaniu wniosku poszkodowanych starających się o ochronę międzynarodową. Chodzi tu o interwencje, które zagroziły podstawowym prawom człowieka – zignorowane zostały zobowiązania, które wynikają nie tylko z prawa międzynarodowego, ale są również ujęte w wewnętrznym systemie włoskim.

Świadkowie, jak i materiały wideo (takie jak wyemitowane 6 września 2009 roku w programie Riccarda Iacona „Presa Diretta”, czy też te, ukazane w reportażu zatytułowanym „Respinti” (tłum. „Odrzuceni”) oraz w filmie dokumentalnym „Mare chiuso"  (tłum. „Zamknięte Morze”) Stefana Libertiego i Andrei Segrego) potwierdzają, że imigranci zostali wystawieni na ryzyko śmierci na morzu lub na tortury ze strony libijskich oprawców.

Trybunał skazał zatem Włochy za naruszenie trzech fundamentalnych zasad: po pierwsze - zakazu tortur, nieludzkiego i poniżającego traktowania (art. 3 EKPC), po drugie - uniemożliwienia zwrócenia się o pomoc (art. 13 EKPC) i po trzecie - zakazu zbiorowego wydalania cudzoziemców (art. 4, IV Protokołu dodatkowego do Europejskiej Konwencji Praw Człowieka).

Prawa Konwencji Genewskiej pogwałcone

Żaden traktat o współpracy między państwami, jak ten podpisany przez Berlusconiego i Kaddafiego w 2008roku, nie uprawnia do zbiorowego wydalania z morza. Te ostatnie okoliczności istotnie naruszają Konwencję Genewskądotyczącą uchodźców, a mianowicie prawa ubiegającego się o azyl bądź uchodźca do tego, by nie zostać odesłanym z powrotem do tych miejsc, gdzie jego wolność i jego życie będą zagrożone.

Niezbyt pocieszające są dane przytoczone przez Fortress Europe. Emigrantów wydalonych z wód międzynarodowych (biorąc pod uwagę nie tylko Libijczyków, ale również odesłanych z powrotem do Algierii), poczynając od 7 maja 2009 r., było ponad 1100.

Przeczytaj także: „Ucieczka z Tunisu. Po buntach, nielegalna imigracja”

O opinię na temat wyroku Grande Chambre poprosiliśmy Fulvia Vassallo Paleologa, adwokata stowarzyszenia ASGI. „Decyzja w tej sprawie ma bardzo dużą wartość, która nie ogranicza się do osądzenia słuszności zbiorowego wydalenia imigrantów przez władze Włoch w maju 2009 roku. Może być ona uznana za historyczny wyrok, któremu w obecnych czasach nie grozi dezaktualizacja,  gdyż sytuacja dzisiejszych libijskich emigrantów ery post-Kaddafiego nie uległa znaczącej zmianie”.

Według Paleologa, istotnie, wyrok stanowi jednak precedens, który będzie znaczący także dla innych państw europejskich: „Zasady prawa ustanowione przez Trybunał w Strasburgu będą musiały być stosowane w przyszłości również w stosunku do najbardziej rozpowszechnionych zbiorowych wydaleń na granicy i wydaleń odroczonych (przyjętych jako kolektywne). Zmiany te nie będą dotyczyły indywidualnych postępowań, które nadal mają miejsce zarówno w portach na południowych granicach, jak i w tych, z których to ruch kieruje się ku regionom wschodnim (do najpopularniejszych należą porty w: Wenecja, Ancona, Brindisi). To ważny precedens, który nie będzie mógł być ignorowany przez sędziego krajowego, gdy sprawa dotyczyć będzie prawa odmowy na wjazd lub prawa do wydalenia (czy też prawa do przetrzymywania w centrum zatrzymań imigrantów)”.

Przeczytaj także: „Imigranci na lodzie: czy Europa się rozpada?”

„Koniec z zakazem zbiorowego wydalania - podsumował adwokat Paleologo – zostało ono zatwierdzone przez sędziego międzynarodowego w sposób bardzo jasny”.

Już od lipca 2011 roku, dziennikarze jak i liczne stowarzyszenia promują liczne inicjatywy (takie jak kampania „Lasciateci Entrare” [tłum. „Pozwólcie nam wjechać”]) mające na celu sprzeciwienie się ewidentnym próbom cenzury rządowej, która ewidentnie działa na szkodę migrantów i osób ubiegających się o azyl. Cenzura ta dotyczy zatajenia informacji dot. możliwości zwrócenia się o pomoc do wymiaru sprawiedliwości ostatniej instancji, która to wydłuża czas zatrzymania w CIE (centrum identyfikacji i wydaleń imigrantów) od 6 do 18 miesięcy.

Trudności w dostępie do CIE i w dostępie do instrumentów  międzynarodowej ochrony prawnej stawiają imigrantów w niezwykle trudnej sytuacji. Często przetrzymywani są przez kilka tygodni, a czasem nawet miesięcy. W tym czasie, organy przetrzymujące imigrantów nie przestrzegają podstawowych praw człowieka, mają bowiem jeden cel: jak najszybsze wydanie decyzji o przymusowym wydaleniu.

Tak komentuje kampanię Gabriella Guido, rzecznik kampanii „Lasciateci Entrare”: „Rozpoczęliśmy naszą kampanię w zeszłym roku, wypełniając bardzo  poważną lukę informacyjną dot. rzeczywistości, która jest trudna do zaakceptowania. Opowiadamy o tych strasznych miejscach zatrzymań dla imigrantów, którzy przybywają do naszego kraju (wielu z nich ma zamiar przedostania się do innych zakątków Europy) tylko i wyłącznie w celu osiągnięcia lepszych standardów życiowych”.

Fot.: © dzięki uprzejmości Terraferma; wideo: abitcistv/youtube i socialab/youtube.

Translated from "Mai più respingimenti": la sentenza della Corte Europea diventa un precedente per gli altri Stati