Train of thought: 100 lat Kolei Transsyberyjskiej

Published on February 1, 2017

Story by

Translation by:

W 2016 roku obchodziliśmy 100 lat istnienia Kolei Transsyberyjskiej. Najdłuższa linia kolejowa świata, licząca 9 289 km, biegnie z Moskwy do Władywostoku, łącząc Europę i Azję. Francuski fotograf Damian Rayuela zaprasza nas na pokład swojego „Train of thought” (tok myślenia, dosł. pociąg myśli), aby wspólnie przemierzyć Chiny, Rosję oraz Mongolię i odkryć, co widzą i czują jego pasażerowie.

Kolej Transsyberyjska nie jest pociągiem dla turystów. To przede wszystkim środek transportu publicznego.

Kolej Transsyberyjska jest bardzo specyficznym środkiem transportu, w którym od ciągłego kołysania pociągu wyostrzają się zmysły. Dniami i nocami jest się zmuszonym dzielić ograniczoną przestrzeń z nieznajomymi, podczas gdy za oknem roztaczają się hipnotyzujące widoki. Mijając kolejne przedziały obserwuję, jak pozostali pasażerowie w zamyśleniu spoglądają przez okna na błotniste równiny i sosnowe lasy przetykane brzozami. Wszyscy pogrążeni w zadumie, która stanowi jedną z głównych atrakcji podróży tym pociągiem – niby patrzymy za okno, a tak naprawdę nasza uwaga skierowana jest do wewnątrz… Anzor z Kazachstanu (25 lat): – Kiedy podróżujemy, bardziej jesteśmy skłonni myśleć o swojej duchowości i o ważnych dla nas wartościach. Wtedy nie przejmujesz się sprawami materialnymi ani codziennym życiem. Kolej Transsyberyjska dała mi cenny czas do rozmyślań, do zrozumienia kim jestem i gdzie jest moje miejsce. Zrozumiałem tu, jak bardzo cenię i kocham swoją rodzinę. Czasem wśród monotonni krajobrazu nagle wyłoni się, niczym z obrazu Lewitana, jakaś chatka czy miasteczko i wtedy zaczynasz się zastanawiać jak może wyglądać życie tutaj, na końcu świata. Amerykański pisarz Ian Frazier tak pisze o Syberii: „To bardziej idea niż miejsce”. Tanya Chong z Londynu (27 lat): – Chciałabym zebrać nowe wspomnienia związane z wszystkimi napotkanymi tu ludźmi, ale pragnę też zobaczyć wszystkie oblicza mijanego za oknem świata. Oby udało mi się wypośrodkować pomiędzy jednym i drugim! Coś niezwykłego tworzy się w tym miejscu, gdzie zbiega się droga, miejsce i czas. Su Myat Naing Aung z Rangun, stolicy Mjanmy: – Kiedy widzę takie ogromne połacie ziemi, olbrzymie góry i rozległe jezioro Bajkał, z jego bezkresną taflą sięgającą po horyzont, nagle czuję, jak nieistotne stają się moje problemy. Odczuwam ogromny spokój, bo nie rozpamiętuję przeszłości ani nie martwię się przyszłością – po prostu cieszę się tym to tu i teraz. Szyba okna jest jak ekran w kinie. Tylko po której jestem stronie? Train of thought ---