„Techo y comida" - pokoleniowy portret kryzysu
Published on
Translation by:
Katarzyna E.Zwycięzca dwóch nagród na Festiwalu w Maladze – publiczności dla Najlepszego Filmu i Nagrody Srebrna Biznaga dla najlepszej aktorki Natalii de Moliny oraz nominowany do Nagrody Goya w trzech kategoriach – film „Techo y comida" (pol. „Dach i jedzenie") zawstydza Hiszpanię miażdżącym świadectwem kryzysu w państwie.
Debiutujący reżyser Juan Miguel del Castillo zaskoczył i poruszył na minionym Festiwalu Kina w Maladze swoim filmem „Techo y comida" – obrazem czerpiącym z trudnej rzeczywistości, którą zalewają nas media od ostatnich kilku lat: z realiów eksmisji. Zasługa tego gatunku kinowego, zwanego „społecznym” polega na tym by – pomimo realiów, w jakich nieszczęśliwie przyszło nam żyć – nie popaść w pułapkę czystego filmu dokumentalnego i nadać mu fikcyjnego charakteru.
W swoim pierwszym dziele del Castillo uzyskuje tę trudną równowagę i powala widza na kolana.
Aktorka Natalia de Molina (znan z filmu „Vivir es fácil con los ojos cerrados") bez wątpienia jest tą, na której skupia się uwaga dramatu. Wciela się w nim w rolę Rocío – młodej samotnej matki, którą życie pokonało w zbyt młodym wieku. Z dzieckiem na utrzymaniu, zrujnowanym mieszkaniem, bez wykształcenia, bezrobotna i zadłużona Rocío ukazuje się jako postać pogrążona w marazmie, beznadziei i desperacji po tym, jak wykorzystała już wszystkie możliwości i zasoby zaoferowane przez domniemane państwo opiekuńcze, które wykazuje symptomy rzadkości i wyczerpania.
Reżyser nie pobłaża widzom – nędza i nieszczęścia towarzyszą bohaterce od początku do końca: udręka zostaje wyolbrzymiona przez kamerę, która staje się jej cieniem. Ale ta cierpiąca, strapiona, pełna lęków i niepokoju Rocío, w którą wciela się słynna Natalia de Molina, jedynie reprezentuje te wszystkie anonimowe Rocíe – żyjące na skraju ubóstwa i będące ofiarami miażdżącego w skutkach kryzysu. U jej boku niewiele jest postaci drugoplanowych. Wyróżnia się spośród nich wspaniała Mariana Cordero – sąsiadka „stróż”, która nieco łagodzi tę mocno pesymistyczną opowieść.
Juan Miguel del Castillo nie osądza swojej bohaterki i rezygnuje z bogatej scenografii na rzecz ukazania historii wszystkim znajomej i opowiedzianej w sposób tak naturalny, że aż przytłacza swoją szczerością. „Techo y comida" bez wątpienia posypuje rany solą i wprawia publiczność w zakłopotanie. Jednak tak naprawdę, powinna zawstydzać wszystkie te instytucje, które odwróciły wzrok od bolesnej rzeczywistości, która stała się zbyt powszechna. I chociaż „Techo y comida" wszedł na ekrany kin w sprzyjającym okresie przedwyborczym, to szkoda, że będzie to wytwór wpisany w świat festiwali i skazany na dotarcie do niewielkiej grupy publiczności.
Translated from 'Techo y comida', el retrato generacional de la crisis