„Pokojowa rewolucja” hiszpańskiej Partii Obywatelskiej
Published on
Translation by:
Katarzyna Anna Berto
Pomarańczowa partia pod wodzą Alberta Rivery jest jedną z czterech głównych sił politycznych w Hiszpanii, które 20 grudnia zawalczyły w wyborach parlamentarnych - najbardziej emocjonujących i zaciętych od 1978 roku, gdy weszła w życie nowa Konstytucja.
Pojawienie się Partii Obywatelskiej (hiszp. Ciudadanos) jako kandydatów do sprawowania władzy w Hiszpanii to fenomen, w istnienie którego jeszcze rok temu niewielu by uwierzyło. Jak donosi hiszpański urząd statystyczny CIS, na początku 2015 roku, na pomarańczową partię było skłonnych zagłosować 3,1% wyborców, co stanowiło wynik bardzo odległy od 18% poparcia, jakie partia zanotowała w ostatnich sondażach, przeprowadzonych na kilka dni przed wyborami. Jakie są przyczyny tej zmiany? Jaki program gospodarczy mają Pomarańczowi i kim są ich wyborcy?
9 lat wstecz
Partia Obywatelska to inicjatywa, która narodziła się 9 lat temu w Katalonii, aby zamanifestować istnienie hiszpańskiego nacjonalizmu, zdyskredytować kataloński separatyzm i - grając na tej nucie ideologicznej - wykorzystać niezadowolenie większości obywateli z dotychczasowej sytuacji. Kiedy w 2011 roku ruch Indignados rozpoczynał swoją walkę, krytykując bezpardonowo siły polityczne w kraju, Partia Obywatelska starała się za wszelką cenę szukać płaszczyzny porozumienia, która pozwoliłaby na wprowadzenie zmian w zaistniałym porządku.
„Połączenie równych szans i równouprawnienia płci z gospodarką rynkową” – tak charakteryzowała swoje pryncypia Inés Arrimadas, druga najważniejsza postać w partii Pomarańczowych, zapytana podczas audycji radiowej Carne Cruda o wyznawane przez siebie idee. „ Nie jesteśmy ani Podemos (skrajna lewica, red.), ani nie reprezentujemy prawicy” – deklarowała Arrimadas w odpowiedzi na kolejne porównania z partią Pablo Iglesiasa. Warto jednak wspomnieć, że na potrzeby europejskich wyborów z 2009 roku, Partia Obywatelska przystąpiła do koalicji ze skajnie prawicową formacją Libertas.
Typowy wyborca
Mimo próby zdystansowania się do klasycznego pojmowania politycznej prawicy, lider partii Albert Rivera ma na swoim koncie zaangażowanie w młodzieżową bojówkę Partii Ludowej. Również profil typowego wyborcy Ciudadanos odpowiada rysom statystycznego zwolennika prawicy: jest mężczyzną mieszkającym w dużym mieście, ma mniej niż 54 lata, ukończone studia i przynależy do wyższego pułapu klasy średniej.
Wygląda na to, że kluczem do sukcesu Partii Obywatelskiej ─ który można dostrzec w najnowszych sondażach i największym popraciu w wyborach regionalnych oraz gminnych (w których Pomarańczowi wsparli np. rząd Partii Ludowej we Wspólnocie autonomicznej Madrytu), a także w wynikach głosowania w Andaluzji (gdzie z kolei byli podporą dla socjalistycznej egzekutywy PSOE) ─ jest umiejętność zdobywania głosów młodych wyborców, którzy stanowią istotną część elektoratu. Jest to tym bardziej istotne, że odsetek niezdecydowanych w tej grupie głosujących oscyluje w granicach 40%.
Oferta polityczna
W swym programie politycznym Partia Obywatelska flirtuje z centryzmem, tradycyjnie reprezentowanym przez prawicę. Zamiast postulatów o powszechną opiekę zdrowotną dla imigrantów, które były wielokrotnie wysuwane, jej przedstawiciele naświetlają kwestię przemocy wobec kobiet i wzywają do wprowadzania środków na rzecz zapobiegania nadmiernemu napływowi uchodźców do Ceuty i Melilli.
Jakby tego wszystkiego było mało, guru współczesnej ekonomii Luis Garicano, były doradca rządu Mariano Rajoya i profesor w London School of Economics, jest odpowiedzialny za politykę gospodarczą partii. Biorąc pod uwagę te okoliczności, nie dziwi fakt, że Pomarańczowi otrzymali aprobatę największych spółek oraz krajowych mediów. W oczach wielu są nadzieją na bezbolesne odsunięcie od władzy rządu Partii Ludowej, który skompromitował się licznymi skandalami korupcyjnymi.
Niewykluczone, że planem Partii Obywatelskiej jest rzeczywiście przeprowadzenie rewolucji. Wiadomo jednak, że będzie to rewolta pokojowa, mająca poparcie w dużych ośrodkach miejskich i będąca owocem niezadowolenia elektoratu z rządów tradycyjnych ruchów politycznych, które od 1982 pojawiały się na wysokich szczeblach hiszpańskiego rządu.
Translated from El cambio tranquilo de Ciudadanos