Pięciu Włochów poszukujących Europy
Published on
Translation by:
wioletta ninik
"Casus Włoch" może wywoływać oburzenie, niemniej jednak najsłynniejszemu butowi świata nie brakuje postaci, które działają z pewną dozą rozwagi. Tu albo buduje się Europę, albo się umiera.
Włochy to jeden z krajów, które dały początek Unii Europejskiej w jej obecnym kształcie i może poszczycić się politykami, którzy pozostawili ślad w historii integracji europejskiej.
Przenosimy się więc do Brukseli i kierujemy się do Parlamentu Europejskiego: budynek jest poświęcony Altiero Spinelli, który skoncentrował swoje polityczne działania wokół powołania do życia Europy federalistycznej. Główne idee obecne w jego politycznej koncepcji zostały zawarte w Manifeście dla Europy Wolnej i Zjednoczonej, napisanym w 1944 roku, na wyspie Ventotene, gdzie Spinelli został przymusowo zesłany w okresie faszystowskim. Ze Spinellim związany jest także projekt Traktatu Unii Europejskiej z 1948 roku, niezwykła próba reformy ówczesnej Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej poprzez przyznanie Parlamentowi Europejskiemu głównej roli w budowaniu politycznej wspólnoty europejskiej.
Jednolity akt europejski... ale nie polityczny
Obowiązkowo trzeba pamiętać także o Alcide De Gasperi. W czasach jego rządów Włochy wspierały Europejską Wspólnotę Węgla i Stali, co pozwoliło nadać mu przydomek ojca założyciela obecnej Unii Europejskiej, obok takich postaci jak Adenauer, Schuman i Spaak. Popierał także konieczność połączenia z projektem Europejskiej Wspólnoty Obronnej, skierowanym na wyposażenie sześciu państw założycieli we wspólną armię. Żaden z projektów nie został jednak zrealizowany, a Włochy nie ratyfikowały nawet traktatu obronnego (CED) po tym, jak francuski parlament odmówił jego uznania. Czy rozważania o politycznych kręgach wydają się wam zbyt nudne lub fachowe? Żaden problem, najsłynniejszy but świata posiada w cholewce inne znakomite postaci.
Zwracamy się teraz w stronę estrady oraz aktów komedii i tragedii Europy: obowiązkowy przystanek to Wspólnota Teatrów Europy, powołana do życia w 1990 roku z inicjatywy Giorgio Strehlera. Uważany we Włoszech za "Reżysera" (przez duże R), szczególnie nalegał na powołanie tego stowarzyszenia, które zrzesza obecnie dziewiętnaście najważniejszych teatrów publicznych w Europie. Teatrów, które wystawiają Sofoklesa i Szekspira ciągle w nowy sposób, proponując interpretację sceniczną z wykorzystaniem własnego, indywidualnego stylu i języka. Od 1992 roku odbywają się coroczne festiwale teatru europejskiego, za każdym razem w innym mieście: w ten sposób na jednej scenie, aktorzy i reżyserzy współpracują, wymieniając między sobą odmienne doświadczenia. Przyczyniają się w ten sposób do narodzin Europy, która nie ogranicza się tylko do wspólnoty gospodarczej i ekonomicznej.
Od slow food-u do Renzo Piano
Z teatru przenieśmy się do stołu i spróbujmy dowiedzieć się, co wspólnego mają ze sobą różne kuchnie europejskie. Oprócz wszechobecnych fast foodów, tożsamość narodowa kształtuje się w oparciu o różnorodne elementy - aby zachować to dziedzictwo kulturowo-kulinarne Carlo Petrini założył w 1986 roku Stowarzyszenie Slow Food, zapewniając sobie w ten sposób prestiżowe miejsce wśród europejskich bohaterów umieszczonych na liście sporządzonej przez Times Europe w 2004 roku. Trend stał się międzynarodowym stowarzyszeniem w 1989 roku, kiedy to w Paryżu przedstawiciele dwudziestu państw podpisali wspólny manifest przeciwko fast life, wskazując na slow ford jako sposób na odzyskanie bardziej przyjaznego człowiekowi rytmu życia oraz bardziej krytycznej postawy w konsumpcji żywności.
Na zakończenie proponujemy spacer po różnych miastach europejskich i przyjrzenie się dziełom Renzo Piano. Ten znany architekt włoski za największe wyzwanie swojego rzemiosła uważa wniesienie życia do takich miejsc na terenie miasta, których społeczna i "humanizująca" rola stała się ofiarą innych, typowo urbanistycznych i ekonomicznych celów, sprawiając, że zamieniają się one w nie-miejsca. W Paryżu Piano zaprojektował Centrum Geaorges Pompidou, wzniesione po to, aby zmienić charakter dzielnicy Beaubourg, w Amsterdamie Narodowe Centrum Nauki i Technologii (NeMo). W Berlinie przyczynił się do powstania Postdamer Platz, a w Rzymie zrealizował projekt Audytorium Parku Muzycznego (l’Auditorium Parco della Musica) złożonego z trzech budowli, nadając konstrukcji formę skarabeusza.
Ostania ciekawostka: najwyższa budowla w Europie? To London Bridge Tower mający trzysta dziesięć metrów wysokości. Autorstwa Renzo Piano, rzecz jasna.
Zdjęcia: 1.Komisja Europejska (De Gasperi), 2.Piccolo Teatro (Strehler), 3.Slow Food Deutschland (Petrini), 4.Stefano Goldberg (Piano).
Translated from Cinque italiani in cerca d’Europa