Meet My Hood: Saint-Gilles, Bruksela
Published on
Translation by:
Malwina Szlachcic
Saint-Gilles, niegdyś rolnicza wioska właśnie świętuje osiem wieków istnienia. W międzyczasie gmina zdążyła bardzo się zmienić, przystosowując się do nowych warunków – dziś liczy ponad 50 tysięcy mieszkańców i 140 różnych narodowości, które budują jej tożsamość.
Spacer po Saint-Gilles przypomina trochę wyprawę dookoła świata – dosłownie i w przenośni. Ulica Moskiewska, Duńska, Bośniacka, Afrykańska, Plac Betlejem – te nazwy dowodzą wielokulturowości dzielnicy. Z dala od utrwalonych stereotypów dotyczących życia we wspólnocie dzielnica daje realną możliwość spotkania się na targowiskach, placach, w kafejkach. W Saint-Gilles nawet mówi się w Saint-Gillois – wszystkie dialekty, akcenty i słowa, które przybyły z mieszkańcami o różnych korzeniach, stworzyły w międzyczasie bogaty, barwny język. Dowód? Projekt „Parlez-vous Saint-Gillois?", którego efektem ma być dźwiękowy portret dzielnicy.
Dusza robotnika, artysty i kosmopolity
O ile to prawda, że górne Saint-Gilles przyciąga raczej zamożnych, bobo (fr. bourgeois-bohème), rodziny i ekspatów z Francji (Saint-Gilles to rzeczywiście jedna z trzech brukselskich dzielnic najchętniej wybieranych przez Francuzów), jest w nim też ogromna doza romantyzmu. Gminie nie udało się uchronić przed falą gentryfikacji, która dotyka większości obszarów stolicy Belgii i w ciągu ostatnich pięciu lat wysokość czynszu drastycznie wzrosła, przynosząc kryzys mieszkaniowy i zubożenie tych już i tak wykluczonych, znajdujących się w złej sytuacji materialnej. Dolne Saint-Gilles jest częścią tak zwanego „brukselskiego rogalika biedy" (od kształtu na mapie) – regionu, który jest najbardziej zaludniony, najmłodszy, jeśli chodzi o wiek mieszkańców, ale też najbiedniejszy, z wysokim, rekordowym wręcz, poziomem bezrobocia.
Saint-Gilles jednak nie poddaje się i jak może próbuje odeprzeć prywatnych inwestorów, którzy chcieliby przekształcić dzielnicę w miasteczko-sypialnię, które spełni raczej postmodernistyczne zachcianki estetyczne, niż odpowie na realne zapotrzebowanie społeczne. Pojawia się coraz więcej miejskich inicjatyw, konkretnych i twórczych, które mają odbudować więzy społeczne na poziomie lokalnym. Przykład? Wspólne ogródki działkowe, wymiana umiejętności, czy stworzenie lokalnej waluty. Od kilku lat, we współpracy z miejscowymi władzami, mieszkańcy pracują także nad zarządzaniem i ochroną gminy. Chcą między innymi, żeby przestrzeń publiczna rzeczywiście zaczęła należeć do społeczności, stając się miejscem ekspresji i dialogu, a przede wszystkim wzmacniając więzi między górną a dolną częścią dzielnicy. 
Kilka słów od sąsiadów
Ile to kosztuje?
Saint-Gilles już od lat pokazuje swoją buntowniczą naturę. W XIX i XX wieku gmina zasłynęła jako ośrodek kształtujący liderów robotników. Symboliczny Dom Ludu, obecnie modny bar na Le Parvis, był niegdyś miejscem debaty politycznej z udziałem znanych socjalistów, między innymi Lenina.
Jednak Saint Gilles to przede wszystkim miejsce artystów, a więc i możliwość ciągłego doświadczania twórczej siły, która na co dzień nadaje dynamikę dzielnicy. W gminie stale pojawiają się nowe pracownie, organizowane są wystawy. Mieści się tutaj uczelnia artystyczna Saint-Luc, którą skoczyło wielu znanych współczesnych twórców komiksów. Na terenie dzielnicy znajduje się również Maison Horta – bastion jednej z największych postaci architektury secesyjnej w Europie. Ostatnio gmina Saint-Gilles, we współpracy z sąsiednią Forest, zorganizowała warsztaty artystyczne i multidyscyplinarne biennale sztuki, którego miało zwrócić uwagę na artystyczną i kulturalną energię południowych obszarów Brukseli. Edycja 2016 zgromadziła ponad 200 galerii, wystaw, performansów i instalacji miejskich.
W Saint-Gilles nie ma sztuczności ani tabu. Mieszkańcy i stali bywalcy z przyjemnością stwierdzają, że czują się tutaj u siebie. 
Ludzie
Bonus: miejsca, które pojawiają się w filmie
Le Cauri Bar: restauracja-bar ze specjałami kuchni togijskiej, Chaussée D’Alsemberg 163, między Saint-Gilles a Forest.
Le Parvis de Saint-Gilles, serce dzielnicy, w którym mieszczą się liczne kafejki i knajpki, a każdego ranka (oprócz poniedziałku) odbywa się targ.
Dust dealers: sklep z winylami specjalizujący się w jazzie i soulu, Rue Vanderschrick 22.
La Tricoterie- fabrique de liens: miejsce najróżniejszych spotkań, w którym artyści i mieszkańcy współtworzą nową dynamikę ekonomiczną, Rue Théodore Verhaegen 158.
Le Piano Fabriek: gminne centrum, laboratorium artystyczne i ośrodek kształcenia, Rue du Fort 35.
Centre Culturel Jacques Franck: centrum kulturalne gminy Saint-Gilles, Chaussée de Waterloo 94.
Jynga: cukiernia i herbaciarnia serwująca portugalskie specjały, odwiedzana głównie przez kobiety i rodziny, Rue Vanderschrick 5.
Komplot, kolektyw kuratorów sztuki, Chaussée de Forest 90.
Translated from Meet My Hood : Saint-Gilles, à Bruxelles