Inne spojrzenie na historię /zaproszenie do dyskusji/
Published on
Story by
magda nowicka
Historia ludobójstwa na Bałkanach. (część 2.)
w oparciu o artykuł opublikowany na stronie www.genocid.org
Szósta zbrodnia ludobójstwa na ludności muzułmańskiej była skutkiem okupacji Bośni i Hercegowiny przez Austro-Węgry.
Było to ostatnie państwo sprawujące władzę nad Bośnią i przez 115 lat swoich rządów na tych terenach, gwarantowało wszystkim mieszkańcom poszanowanie praw do wolności wyznania, posiadania majątku itp. Niemniej jednak muzułmanie od początku, wszystkimi dostępnymi sobie środkami, przeciwstawiali się okupacji Austro-Węgier i osiedlali się na terenach podległych Turcji- Sandžaku, Kosowie, Macedonii, Turcji. W ten sposób radykalnie zmniejszyła się liczba muzułmanów w Bośni i Hercegowinie. Według spisu z 1879 roku, muzułmanie stanowili prawie 39% populacji Bośni i Hercegowiny, a w 1910 roku już 32 %.
Siódma zbrodnia ludobójstwa na ludności muzułmańskiej odbyła się w Sandžaku i Czarnogórze. Miały miejsce również próby przymusowego nawrócenia na religię chrześcijańską muzułmanów w Plavju i Gusinju. Wydarzenia te były bezpośrednim skutkiem Pierwszej i Drugiej Wojny Bałkańskiej oraz pierwszą zbrodnią dokonaną na muzułmanach z Sandžaku- nie istniały władze, które by ich chroniły przed zbrodnią.
Ósma zbrodnia ludobójstwa na muzułmanach miała miejsce od momentu utworzenia Królestwa Serbów, Chorwatów i Słoweńców w 1918 roku, aż do upadku Królestwa Jugosławii w 1941. W pierwszej Jugosławii życie muzułmanów nie przedstawiało żadnej wartości, czego przykładem może być nieuzasadnione wymordowanie około 600 muzułmanów we wsi Šahovići w powiecie Bjelopoljskim w Sandžaku 7 listopada 1924 roku. W latach 20 za przyzwoleniem władz królewskich, zostało dokonanych ponad 3 tysiące pozasądowych zabójstw muzułmanów, których sprawców nie ukarano. Morderstwa oraz zastraszania ludności muzułmańskiej wpłynęły na zmiany na etnicznej mapie wschodniej Hercegowiny, z korzyścią dla Serbów i Czarnogórców.
Dziewiąta zbrodnia ludobójstwa na muzułmanach trwała od 1941 do 1945 roku. Według dotychczasowych badań Kocovića, Zerjavića, Dedijera i Miletića (badacze ci nie są muzułmanami), w wyniku Drugiej Wojny Światowej życie straciło 103.000 muzułmanów, czyli 8,1% ówczesnej populacji muzułmańskiej. Najwięcej muzułmanów ucierpiało od czetnickiego, sąsiedzkiego noża, który dopadł ich na progu własnego domu. Podczas tych dziewięciu ludobójstw, muzułmanie nie przeciwstawiali się zbrojnie swoim oprawcom. Przeciwnie, od 1683 do 1992 roku, tak więc pełnych 309 lat, oczekiwali od swoich morderców przeprosin i zapewnień o niestosowaniu wobec nich przemocy w przyszłości. Jednak nigdy podobne słowa nie padły, a muzułmanie przez wieki żyli złudzeniami.
I wreszcie dziesiąta, największa i najokrutniejsza, zbrodnia ludobójstwa na ludności muzułmańskiej w Bośni i Hercegowinie trwa od kwietnia 1992 roku. Od pozostałych zbrodni różni się stopniem okrucieństwa, zasięgiem, a także tym, że rozgrywa się na oczach całego świata, za przyzwoleniem ONZ, OESS oraz Wspólnoty Europejskiej. Jest to pierwsze ludobójstwo, w którym jednocześnie oprawcami są Serbia, Czarnogóra i Chorwacja. Ponadto, wobec wszystkich cierpień, morderstw, wypędzeń, muzułmanie po raz pierwszy zorganizowali się i wszystkimi środkami, przeciwstawiają się czetnikom i ustaszom, posługując się jedynymi argumentami, które oni rozumieją i uwzględniają.