Druga młodość europejskiej skrajnej prawicy

Published on August 20, 2009

Polityka

Sprzedają CD młodych piosenkarek, które wyśpiewują dla młodych słuchaczy, gry wideo, w których trzeba strzelać do wszystkiego, co jest nieco bardziej „opalone”, podkoszulki z dwuznacznymi napisami. Są nimi Anglicy, Rumuni, Francuzi czy Szwedzi. Nie wierzą mediom i dlatego właśnie tworzą własne agencje prasowe, które rozpowszechniają ich własne wiadomości. Gabriele Adinolfi, współtwórca Terza Posizione (Włochy), stwierdza: „ W dzisiejszym świecie jedyny sposób, żeby być faszystą, to bycie pragmatycznym”.

Od wielu lat takie partie leżały nieco na uboczu, ale obecnie ugrupowania „na prawo od centrum” zmieniają się. Od lat 90. Unia Europejska walczy z rasizmem oraz ksenofobią, stara się zharmonizować prawo w krajach członkowskich oraz wzmocnić współpracę policji. We Francji, Austrii oraz we Włoszech, przez te wszystkie lata partie prawicowe musiały stawić czoła opinii publicznej, mediom oraz reszcie klasy politycznej – krytyka zatem nie jest im obca.

Zbudowane w określony sposób, koncentrują swoje działania przede wszystkim na sferze konsumpcyjnej (muzyka, ubrania, merchandising), jest obecna zawsze w pobliżu sieci mediów w całej Europie. Strategia przynosi zyski: jest to największa siła wśród 15-30-latków w Holandii, Austrii w Czechach, a jej wpływy rosną wszędzie.

Strategię te nazwać możemy „metapolityką” – jest to sztuka uprawiania polityki bez sprawiania wrażenia, że z nią właśnie mamy do czynienia. Zgodnie z koncepcją takich myślicieli jak Guillaume Faye – Nowa Prawica Francuska, skrajna prawica porusza się po polu anty-polityki i daje prawdziwe wytchnienie od partii, które obecnie są przy władzy proponując nowe sposoby ekspresji, na marginesie oficjalnego obiegu. Metapedia – stworzone przez młodych Szwedów w 2007 roku na bazie wzoru znanej nam wszystkim encyklopedii elektronicznej gromadzi wszystko, co zostało odrzucone przez moderatorów Wikipedii. Istnieje już w 9 krajach Unii, a celem jej jest wpływ na debatę polityczną, filozoficzną oraz na sposób przedstawiania kultury i historii”. Altermedia proponują w 17 krajach Unii cos w rodzaju trybuny dla różnych ruchów prawicowych (dla radykalnych katolików oraz dla antykapitalistów różnej proweniencji), którzy chcą odebrać lewicy jej tradycyjną już przewagę w dziedzinie kultury. Na stronie francuskiej Metapedii, „przybyłych” wita Diderot. Na stronie Metapedii w Rumunii jest to Mihai Eminescu, poeta i autor znanego „Imperator i Proletariat”.

Jacques Vassieux, doradca regionalny F.N. [Front National] w regionie Rodan-Alpy oraz odpowiedzialny za komórkę „Obserwacja i Odpowiedź w Internecie” w partii J.-M. Le Pena stworzył w 2008 roku Nations Presse – stronę internetową, którą odwiedza 350.000 osób miesięcznie; zajmuje się nią 25 moderatorów w tym 2 zawodowych dziennikarzy. Jak wyjaśnia Vassieux: „To oczywiste, że jesteśmy źle traktowani u siebie, tak samo źle jak inni w innych miejscach na świecie. […] Dlatego właśnie postanowiliśmy stworzyć własną stronę internetową, własną komórkę. W ten sposób możemy na bieżąco weryfikować informacje na nasz temat”.

Dla Klaudio Lazzaro, autora dokumentu Nazirock „skrajna prawica pozbywa się swoich kompleksów. Bierze, to czego potrzebuje i przekształca w informacje istotne dla siebie nie wysilając się zbytnio”. Autor propagujący pomysł dialogu ze skrajną prawicą uważa, że „nie szuka ona jedynie sposobu, aby stać się siłą, której istnienie wraz z ideami faszystowskim jest prawnie dozwolone” i alarmuje: „idee faszystowskie i neofaszystowskie rozwijają się w sposób równoległy, tak jakby chodziło o wolny wybór, a nie o laicką i racjonalną refleksję”.

Noua Dreapta – inny przedstawiciel rumuńskiej skrajnej prawicy nie jest określany, przez swoich członków jako partia, lecz jako ruch, którego celem jest umieszczenie swoich zwolenników w szeregach istniejących już partii sympatyzujących z ideami prawicy. Brytyjska Partia Narodowa zamieniła swoje trzyczęściowe mundury, opublikowała przewodnik prawidłowego porozumiewania się wśród swoich członków, otworzyła także swoje szeregi dla kobiet, by nieco złagodzić swój wizerunek. To nowe pokolenie przywódców, młodych i dobrze wykształconych, potrafi doskonale przemawiać i zna doskonale swoją publiczność. Koncerty rockowe zastąpiły meetingi dziadków, a podpis na projekcie Schoolyard, zbiorze utworów przygotowanym przez Pancerfaust Records jest wyrazisty: „We don’t just entertain racist kids, we create them”.

Skrajna prawica jest łakomym kąskiem dla partii prawicowych, które zapożyczają ich hasła, idee i sposoby działania.

Ze względu na małe zaangażowanie krajów członkowskich w zwalczaniu faszyzmu Unia zaostrza na poziomie europejskim kontrolę działań poszczególnych, krajowych organizacji – jak donosi raport z 2009 roku na temat podstawowych praw człowieka w Unii. Przyznać trzeba, że skrajna prawica jest łakomym kąskiem dla partii prawicowych, które zapożyczają ich hasła, idee i sposoby działania (wszystko to oczywiście w granicach, które nie przeszkadzają ich wyborcom): koncerty rockowe na przykład kończyły nie tylko spotkania zwolenników Front National, ale także Casa della Libertà. Z drugiej strony mamy do czynienia z lewicą, która traci na znaczeniu, nie potrafi rozmaić i słuchać swych tradycyjnych wyborców, a to wszystko w atmosferze kryzysu gospodarczego oraz tarć w łonie samej Unii.

Dzisiaj epicentrum „odrodzenia narodowego” są kraje Europy Centralnej i Wschodniej. Peter – zwolennik NPD w Bawarii podsumowuje: „Dziesięć lat temu patrzono na nas jak na biednych faszystowskich debili, dzisiaj jest OK gdy jesteś nazistą. Kto wie, gdzie będziemy za 10 lat?”

Translated from L'extrême droite s'offre une seconde jeunesse sur le web