Domagamy się prawdy o Ustica i Ramstein

Published on February 24, 2012

Społeczeństwo

W niniejszym artykule gromadzimy zeznania Elizabetty Lachiny, córki dwóch pasażerów samolotu DC-9 strąconego na trasie do Ustica, od trzydziestu lat oczekującej na poznanie prawdy o tym, co się wydarzyło.

Muzeum ku Pamięci Ustica w Bolonia od kilku lat gości resztki samolotu DC-9 linii lotniczych Itavia, odzyskanego z głębin Morza Tyrreńskiego, kilka mil morskich od wyspy Ustica, a zrekonstruowanego potem w wojskowym hangarze Pratica di Mare.

Samolot, przetransportowany konwojem przez Włochy (obejrzyj video „Ero nato per volare" – z wł. „Urodziłem się by latać”), został przyjęty w Bolonii i sfilmowany przez Christiana Boltanskiego - artystę z Paryża, w tym samym mieście, z którego wyruszył, wieczorem 27 czerwca 1980 roku. Na pokładzie wiózł 64 osób dorosłych, 11 nastolatków, 2 dzieci i 4 członków załogi. Szczątki samolotu są teraz otoczone przez 81 rozżarzonych lampek, które włączają się i wyłączają „w rytmie oddechu”, podczas gdy ukryte głośniki emitują szeptane frazy, ukrytych myśli tych, którzy już nie wylądowali.

Krewni ofiar masakry z Ustica, zjednoczeni w stowarzyszeniu, odrzucili propozycję (od adwokatury państwa włoskiego) odszkodowania w wysokości100 mln euro ze strony Ministerstwa Transportu i Obrony, oskarżonych o poważne „zaniechania i zaniedbania”, które uniemożliwiły podczas tych wszystkich lat poszukiwanie prawdy. „Żadna suma pieniędzy nie pomoże przywrócić mi moich rodziców, nie mówiąc już o spokoju ducha utraconym podczas tych długich 32 lat...” - mówi Elisabetta Lachina, córka Giuseppe i Giulii Reiny, pasażerów strąconego samolotu. „Ten wyrok był przebłyskiem światła w kierunku prawdy. Wy zauważacie jedynie kwotę odszkodowania, natomiast należałoby zwrócić uwagę na to, jak ten wyrok był przykładowy. Przynależeć do masakry z Ustica to jak nosić obcisłą sukienkę, która zapiera dech w piersiach, którą mi uszyto mimo tego, że o to nie prosiłam. Spędzam dni, miesiące i lata na oczekiwaniu, spodziewając się poznać prawdę o tamtej nocy, żyjąc w iluzji i mając nadzieję, że strażnicy prawdy przemówią".

Bitwa powietrzna nad niebem Morza Tyrreńskiego

Według ustaleń sędziego Rosario Priore z sądu w Palermo, zawartych w rozporządzeniu z 1999 roku, które dały początek wszystkim kolejnym procesom, cywilny samolot był w samym środku walki powietrznej pomiędzy samolotami NATO (VI flota amerykańska stacjonowała w Neapolu) a libijskim Migiem, znalezionym w górach Sila (Kalabria) trzy tygodnie później.

Najbardziej wiarygodne dochodzenia mówią o libijskich Migach, które latały tam i z powrotem z Jugosławii i aby „ukryć się” przed radarem latały w bliskiej odległości cywilnych samolotów. Tego wieczoru jednak poszło im źle: włoski F-104, pilotowany przez Iva Nutarelliego i Maria Naldiniego, zbliżył się na kilka minut do DC-9, gdy leciał nad Toskanią i zabrzmiał generalny alarm.

Dwaj żołnierze, którzy dali alarm roztrzaskali się w Ramstein, w trakcie pokazu zespołu akrobacyjnego Włoskich Sił Powietrznych Frecce Tricolori28 sierpnia 1988 roku, kiedy byli podczas wykonywania złożonej ewolucji „cardiodide”. Kilka dni później, mieli zeznawać w procesie w sprawie masakry w Ustica. Wypadek kosztował życie jeszcze jednego pilota - Giorgio Alessio i 67 widzów, którzy byli w pobliżu miejsca uderzenia. Kolejne śledztwa, przeprowadzane przez niemieckich ekspertów, wykazały, że Nutarelli otworzył podwozie samolotu by usiłować nagłego hamowania. Uświadomił sobie, że coś jest nie tak? Samolot został zmanipulowany? Dochodzenia przeprowadzone przez niemieckich ekspertów zostały wznowione przez adwokata Daniela Orsato, który broni krewnych ofiar z Ustica.

Hipoteza, wspierana przez ostatnie orzeczenia sądu, ale od zawsze kwestionowana przez wysokich wojskowych urzędników, polityków i wszelkiego rodzaju funkcjonariuszy, że samolot NATO zestrzelił samolot cywilny, który ukrywał, libijskiego Miga, zidentyfikowanego przez dwóch pilotów, którzy zginęli w Ramstein. Samolot DC-9 mógł się zatem znaleźć na trasie pocisku rakietowego przeznaczonego dla „intruza”.

Przez lata były podtrzymywane inne hipotezy: bomba na pokładzie (były to lata politycznego terroryzmu) ,uszkodzenia konstrukcji samolotu. Nam wystarczy przypomnieć wyrok sędziego Priore i pokazać dowód, który jest na oczach wszystkich, którzy odwiedzają muzeum w Bolonii: ogromna wyrwa z tyłu kokpitu, po lewej stronie. Niczym egzekucja: „bum”.

Lotnik na służbie tego wieczoru ujawnił, w rozmowie telefonicznej na żywo: „prawda jest taka: kazano nam siedzieć cicho”. „Kadłub DC-9” - wyjaśnia Elizabetta Lachina - „zardzewiały i skorodowanych przez sól morską, ukazuje się w swej okrutnej rzeczywistości, nieruchomy, jak duży jastrząb ranny i okaleczony, jest tam by świadczyć swoją obecnością kłopotliwość i zatrwożenie tego co się stało”. 

Przez lata dochodzenia, w sprawie masakry Ustica i powiązań ze sprawą Ramstein, prowadzone są w zwolnionym tempie, utrudniane przez zmowę milczenia, podejrzenia i manipulowanie dowodami. Wydruki wojskowych radarów tej nocy zostały wydarte a ten kto powinien kontrolować został uciszony lub wręcz zabity. Podczas słynnego programu telewizyjnego „Telefono Giallo” Corrada Augiasa, lotnik na służbie tego wieczoru wyjawił w rozmowie telefonicznej na żywo: „prawda jest taka: kazano nam siedzieć cicho”. 

„Jak długo będziemy jeszcze czekać? Jak długo będę musiała czekać by poznać nazwiska zabójców? Proszę” - kończy Elizabetta – „pozwólcie wylądować DC-9 ze wszystkimi jego 81 pasażerami: musimy pochować naszych bliskich z godnością”.

Zdjęcie na okładce: truthout/ Flickr; tekst: Muzeum ku pamięci Ustica, Bolonia, © Sandro Capati, dzięki uprzejmości krewnych stowarzyszenia ofiar Ustica, © Linda Lachina; wideo: moneymakeemeggreed/ youtube;bombjack/ youtube; tvzeroland// youtube.

Translated from Ustica e Ramstein, vogliamo la verità