Cahuzac, Huhne, Drzewiecki: najbardziej skorumpowani politycy UE
Published on
Translation by:
Kamila Jakubczyk
Unikający podatków francuski minister ds. budżetu zrezygnował z pełnionej funkcji 19 marca w następstwie dochodzeń przeprowadzonych przez dziennikarzy śledczych portalu internetowego Mediapart. Jest to praktycznie pierwszy taki przypadek we Francji, kraju postrzeganym jako ojczyzna praw człowieka. W innych miejscach w Europie, wiele krajów ma historie, w których nie drżą gdy chodzi o korupcję.
5 brutalnych lat prawdy ! Mediapart, francuski portal internetowy działa od pięciu lat. Po raz pierwszy podał głowę ministra na tacy. Jérôme Cahuzac ustąpił ze stanowiska ministra ds. budżetu w dużej mierze w następstwie przeprowadzonych śledztw, które ujawniły jego nieopodatkowane konto w banku szwajcarskim. Zarzuca się, że Cahuzac odniósł się do posiadania tego konta podczas rozmowy telefonicznej; fakt ten stanowi teraz uzasadnienie dla innego śledztwa, bardziej sądowej natury, prowadzonego przez prokuraturę paryską w związku z praniem brudnych pieniędzy przez oszustwa podatkowe. 
Troska o dowód
Czytaj na cafebabel.com : „Przestępstwa, oszustwa i dziennikarstwo "
Generalnie niewielu ludzi - szczególnie tych we Francji - niepokoi się faktem, że Cahuzac został zmuszony do złożenia rezygnacji pod naciskiem rządu. Dyskusja dotyczy bardziej dziennikarstwa, które jest wielce wychwalane po tej decyzji. We Francji to rzadkość, że członek rządu ulega naciskowi ze strony mediów. Mediapart doskonale o tym wie; podczas afery Liliane Bettencourt w 2010 roku, Eric Woerth, ówczesny minister ds. budżetu, uparcie trwał na stanowisku pomimo upokorzenia i obciążających go szczegółów prezentujących jego uczestnictwo w skandalu konfliktów interesów. Nietykalni, francuscy ministrowie zaprzeczają jakoby cała sprawa była aktem złej wiary i żądają ‘dowodu’ od dziennikarzy. Należy zauważyć , że Cahuzac wciąż twierdzi, że jest niewinny, żądając nieustannie dowodu swojej winy i, według niektórych ludzi, rezygnuje jedynie w imię obowiązku nieposzlakowanej uczciwości..
Owa troska o ‘dowód’ została podkreślona przez Frédérica Bonnaud'a, redaktora naczelnego francuskiego magazynu kulturalnego Inrockuptibles i sporadycznego współpracownika Mediapart. ‘To nigdy nie wystarczy', mówi nam. ‘We Francji, uważa się że dziennikarstwo nie służy do ujawniania kryminalnych praktyk osób, które powinny reprezentować swoich obywateli, i działać w ich imieniu. To jest w sam raz dla amerykańskich filmów.'
Niemcy: Wulff kontra Steinbrück
Frédéric Bonnaud mógł dodać, że to jest również w sam raz dla niemieckich seriali telewizyjnych, angielskich sitcomów albo polskich oper mydlanych. Podczas, gdy w innych miejscach w Europie, politycy wydają się mieć takie same skłonności jak ci we Francji jeżeli chodzi o ‘zbrodnicze praktyki ', niewielu przetrwało medialną nagonkę.
Pamiętacie aferę Christiana Wulffa w Niemczech? 17 lutego 2012 roku, niemiecki prezydent zrezygnował po dwóch miesiącach silnej presji wynikającej z wydarzeń, które miały miejsce w czasie, gdy był premierem Dolnej Saksonii. Właściwie, Wulff, który pozostaje najmłodszym prezydentem Republiki Niemiec, zrezygnował ze stanowiska z powodu uzyskanej pożyczki opartej na uprzywilejowanej stopie procentowej na zakup swojego głównego miejsca zamieszkania. Należy również wspomnieć, że próbował wywierać nacisk na niemiecką gazetę brukową Bild, aby wyciszyć sprawę. Możesz wyobrazić sobie wstyd ?
To nie jest jednak aż tak źle jak w przypadku Peer'a Steinbrück'a, kandydata na urząd kanclerza Niemiec, który jest rozpoznawany jako najpoważniejszy przeciwnik kanclerz Angeli Merkel. Został on oskarżony o bycie niewystarczająco przejrzystym w związku z jego poprzednimi stanowiskami w sektorze prywatnym, a przede wszystkim o nie ujawnienie wszystkich źródeł finansowania niezbędnych dla rozwoju serwisu internetowego kampanii. Większość politycznych ekspertów z Niemiec uważa, że Steinbrück jest w złej formie jeśli chodzi o wyścig na urząd kanclerza, a nawet uważa się go za politycznie zmarłego.
Polska i Wielka Brytania: Drzewiecki i Huhne
Chris Huhne skazany na osiem miesięcy więzienia za nadmierną prędkość
Najbardziej nikczemnego z drani można znaleźć w Polsce. Były minister sportu i turystyki Mirosław Drzewiecki został oskarżony o wywarcie wewnętrznego wpływu na ustawę hazardową, podczas gdy toczyła się organizacja mistrzostw piłkarskich Euro 2012 roku między Polską a Ukrainą. Innymi słowy, mówi się, że Drzewiecki zamierzał poprawić wyżej wymienioną ustawę na korzyść właścicieli kasyn. Brzmi to jak scena rodem z powieści kryminalnej, gdzie nieuniknionym zakończeniem może być jedynie rezygnacja i upokorzenie.
Do czasu udowodnienia niewinności, żaden z wyżej wymienionych mężczyzn nie został zbytnio skompromitowany ani nie poszedł do więzienia. To dlatego, że osoby te są tylko ‘drobnymi płotkami' w porównaniu z Ojcem Chrzestnym po drugiej stronie Kanału: Chris'em Huhne. 58-letni polityk z partii Liberalnej Demokracji, były sekretarz stanu ds. energii i zmian klimatycznych w konserwatywno-liberalny demokratycznym rządzie koalicyjnym Davida Camerona. 11 marca on i jego była żona Greczynka zostali skazani na osiem miesięcy więzienia każde, za przekroczenie dozwolonej prędkości. No dobrze, to niezupełnie tak. W 2003, Huhne poprosił swoją byłą żonę, ekonomistkę Vicky Pryce, aby wzięła na siebie jego punkty karne, gdy został złapany za przekroczenie 50 km/h i groziła mu utrata prawa jazdy. Wnioski: Para utrudniła postępowanie sądowe.
W każdym z tych europejskich ‘skandali’ nie upłynęło zbyt dużo czasu, zanim zaangażował się w nie wymiar sprawiedliwości lub aby główne partie, których dotyczyły, nie wzięły za nie odpowiedzialności. Należy wiedzieć czym ryzykujesz we Francji, gdy jesteś zamieszany w konflikty interesów, łapówkarstwo albo defraudację funduszy publicznych. Żadna z tych spraw nie ma nic wspólnego ze wstydem. Jérôme Cahuzac jest całkowicie skończony, ale zrezygnował z ‘pełnienia obowiązków '. I wszyscy go dopingują
Photos Une © Adrien Le Coarer ; Texte : Mediapart © capture d'écran du site, Steinbrück (cc) vorderstrasse/flickr
Translated from Jérôme Cahuzac, la vie des autres