Nie wszyscy Rumuni to Wampiry, panie Cameron

Published on January 8, 2014

Story by

Emilia Wanat

Translation by:

Agnieszka Czernecka

Polityka

Naj­bar­dziej roz­po­wszech­nia­nym kłam­stwem pra­wi­co­wych po­li­ty­ków jest to, że imi­gra­cja krzyw­dzi spo­łe­czeń­stwo. Imi­gran­ci, naj­czę­ściej nie­le­gal­ni, rze­ko­mo od­bie­ra­ją Bry­tyj­czy­kom pracę, nie chcą się z nikim in­te­gro­wać oraz two­rzą getta, w któ­rych rzą­dzi prze­moc. Po­sta­wa Da­vi­da Ca­me­ro­na nie jest ory­gi­nal­na – na­śla­du­je on wielu eu­ro­pej­skich przy­wód­ców, któ­rzy po­słu­gu­ją się taką samą re­to­ry­ką. Bry­tyj­ski rząd na­pręd­ce for­mu­łu­je prawa, które po­zba­wia­ją bez­ro­bot­nych emi­gran­tów za­sił­ków jeśli nie miesz­ka­ją oni w Wiel­kiej Bry­ta­nii dłu­żej niż od trzech mie­się­cy.

We­dług rocz­ne­go ra­por­tu stwo­rzo­ne­go przez Cen­tre for Eco­no­mic and Bu­si­ness Re­se­arch, do 2030 roku bry­tyj­ska go­spo­dar­ka prze­ści­gnie nie­miec­ką. W ra­por­cie na­pi­sa­no, że: „Prze­wi­du­je się, że do­dat­nia de­mo­gra­fia zwią­za­na z trwa­ją­cą imi­gra­cją [i] dość nie­wiel­ką eks­po­zy­cją na pro­ble­my stre­fy euro w po­rów­na­niu do in­nych go­spo­da­rek eu­ro­pej­skich, po­łą­czo­na ze sto­sun­ko­wo ni­ski­mi po­dat­ka­mi jak na wa­run­ki eu­ro­pej­skie, za­pew­ni [Wiel­kiej Bry­ta­nii] szyb­szy wzrost go­spo­dar­czy niż więk­szo­ści za­chod­nich państw". Dla Da­vi­da Ca­me­ro­na i in­nych po­pu­li­stów fakt, iż imi­gra­cja fak­tycz­nie po­ma­ga bu­do­wać sil­niej­szą go­spo­dar­kę (za­miast ją nisz­czyć), mu­siał oka­zać się gorz­ką do prze­łknię­cia nie­spo­dzian­ką.

"IN­TE­RE­SU­JĄ MNIE TYLKO TWOJE PIE­NIĄ­DZE!"

Bry­tyj­ski pre­mier przy­znał ostat­nio, że znie­sie­nie przej­ścio­wej kon­tro­li prze­pły­wu lud­no­ści dla no­wych człon­ków UE ta­kich jak Pol­ska było „wiel­kim błę­dem" ze stro­ny Zjed­no­czo­ne­go Kró­le­stwa. Od 1 stycz­nia 2014 eu­ro­pej­ski rynek pracy otwo­rzył swoje wrota rów­nież przed Buł­ga­ra­mi i Ru­mu­na­mi. Ca­me­ron oba­wia się więc po­wtór­ki z roku 2004, kiedy za­miast spo­dzie­wa­nych 13 ty­się­cy Po­la­ków, w ciągu roku na Wy­spach zja­wi­ło się ich ćwierć mi­lio­na. Za­sad­ni­czą róż­ni­cą jest jed­nak fakt, że w 2004 roku Wiel­ka Bry­ta­nia była je­dy­nym kra­jem UE, który otwo­rzył swój rynek pracy – teraz nowa fala imi­gran­tów ma do wy­bo­ru wszyst­kie kraje Unii.

Tym, czego kon­ser­wa­ty­ści Bry­tyj­scy nie chcą zro­zu­mieć (lub ra­czej na temat czego cy­nicz­nie mi­ja­ją się z praw­dą) jest fakt, że ko­lej­ne fale imi­gran­tów znacz­nie od­mła­dza­ją spo­łe­czeń­stwo. In­ny­mi słowy imi­gra­cja na­pę­dza go­spo­dar­kę. Polki praw­do­po­dob­nie szyb­ciej zde­cy­du­ją się na po­tom­stwo w Wiel­kiej Bry­ta­nii niż we wła­snej oj­czyź­nie – więc bar­dziej niż dla Zjed­no­czo­ne­go Kró­le­stwa jest to pro­blem dla Pol­ski, która traci w ten spo­sób przy­szłe po­ko­le­nie oby­wa­te­li. W opo­zy­cji do re­to­ry­ki bry­tyj­skie­go rządu stoi rów­nież fakt, że tak na­praw­dę nie­wie­lu Po­la­ków żyje z za­sił­ków, po­nie­waż więk­szość z nich ma pracę. W 2011 roku było tylko 20 ty­się­cy bez­ro­bot­nych Po­la­ków. Po­mię­dzy 2001 a 2011 ro­kiem imi­gran­ci byli o 45% mniej skłon­ni do ko­rzy­sta­nia z za­sił­ków niż „rdzen­ni" oby­wa­te­le Wiel­kiej Bry­ta­nii.

Nie pierw­szy raz w hi­sto­rii kry­zys go­spo­dar­czy i spo­łecz­ny przy­czy­nia się do wznie­ca­nia kse­no­fo­bii. Człon­ko­wie bry­tyj­skiej Rady Mi­ni­strów już w prze­szło­ści pie­lę­gno­wa­li wszel­kie na­cjo­na­li­stycz­ne ten­den­cje, two­rząc sobie przy oka­zji za­stę­py wro­gów. Tym razem padło na Buł­ga­rów i Ru­mu­nów. Przez pewne ugru­po­wa­nia w bry­tyj­skim rzą­dzie są oni przed­sta­wia­ni jako tłum dzi­ku­sów po­żą­dli­wie spo­glą­da­ją­cy na bry­tyj­skie za­sił­ki. Ca­me­ron, który nawet na chwi­lę nie za­po­mi­na, że do ko­lej­nych wy­bo­rów po­zo­stał za­le­d­wie rok, nie boi się nada­wać kon­kret­nych nazw pa­nu­ją­cym w spo­łe­czeń­stwie nie­po­ko­jom. Strze­la­jąc po­pu­li­stycz­ny­mi slo­ga­na­mi jak se­ria­mi z ka­ra­bi­nu, ogło­sił sie­bie na je­dy­nym po­li­ty­kiem, który jest w sta­nie obro­nić Wiel­ką Bry­ta­nię przed zdra­dli­wą falą emi­gra­cji. Ten cu­dow­ny ma­chia­vel­li­stycz­ny plan jest wart po­li­ty­ka, ale już nie męża stanu. Ca­me­ron oba­wia się Par­tii Nie­pod­le­gło­ści Zjed­no­czo­ne­go Kró­le­stwa – grupy eu­ro­scep­ty­ków, która pa­ra­dok­sal­nie ma wiel­kie szan­se w ma­jo­wych wy­bo­rach do Eu­ro­par­la­men­tu. Nie od dziś wia­do­mo, że wro­go­wie po­ma­ga­ją bu­do­wać po­czu­cie toż­sa­mo­ści tam, gdzie go bra­ku­je. Imi­gran­ci świet­nie się w tej roli spraw­dza­ją. Obo­wiąz­kiem li­de­ra jest jed­nak ła­go­dze­nie nie­po­ko­jów spo­łecz­nych, a nie ich wy­ol­brzy­mia­nie.

An­giel­ski pre­mier idzie w ślady by­łe­go pre­zy­den­ta Fran­cji, Ni­co­la­sa Sar­ko­zy'ego. Ten, pró­bu­jąc zgar­nąć głosy elek­to­ra­tu Fron­tu Na­ro­do­we­go, zde­cy­do­wał się na "twar­dą po­li­ty­kę" wobec Romów. Przy po­mo­cy pu­blicz­ne­go wy­klu­cze­nia, sta­rał się wzbu­dzić strach i roz­go­ry­cze­nie zmar­gi­na­li­zo­wa­nej wspól­no­ty. Niech jego dal­sze losy będą prze­stro­gą dla Ca­me­ro­na.

Czas chyba za­sta­no­wić się nad tym, czym od nie­daw­na stała się Unia Eu­ro­pej­ska – za­czy­na ona bo­wiem re­pre­zen­to­wać wszyst­kie te war­to­ści, któ­rym sprze­ci­wia­li się jej za­ło­ży­cie­le – kse­no­fo­bię, nie­uf­ność i sta­no­wi­sko „każdy dba o swoje in­te­re­sy". A Pan Ca­me­ron staje się twa­rzą tej nowej Unii Eu­ro­pej­skiej.

Translated from Not all Romanians are vampires, Mr Cameron